Загаворана пушча чаборам –
Колькі хочаш мядунак зьбірай!
I зялёным сьвятлом сьвятлафора
Галасуе спадвіжніцкі май.
Сьпеўна мне – між чабору і мяты,
I на гладкім асфальце,
дзе крок
Вывучае мэлёдыю сьвята,
Як найпершае слова сынок.
Мне яшчэ гэтак многа і мала,
Што насіла з сабой і нашу,
I таго, што пасьпець запісала,
I таго, што яшчэ запішу!
Адчыняюцца поўдня вароты,
I зьліваецца зь ямбам харэй.
На пякучай мяжы адзіноты
Разумею мудрэй і вастрэй.
Лёс мой – лес мой у ціхай маркоце,
Разглядаючы шчасьця сьляды,
На кручастым стаіць павароце,
Зразумелы для кожнай бяды.
I за што б вы мяне ні судзілі –
Трудны шлях мой і боль незнарок
Прачынаецца там, дзе, надзіва,
З палатна не сышоў васілёк.
I душа – немаўля, непакора,
Уся зь вяртаньняў, надзей і прыкмет
На чырвоным сьвятле сьвятлафора
Задумёна ўзіраецца ў сьвет.
|
|
